رقیه(س) نامی است که با بوی دلتنگی عجین شده است...
شاید هیچکدام از شخصیتهای عاشورا به اندازه نام رقیه(س) غربت و مظلومیت خاندان رسول الله را اثبات نکردند. خاندانی که در راه اثبات حقانیت خود همه چیز را انفاق کرد. انفاق پشت پا زدن به همه چیز است؛ انفاق جان، مال، زندگی، زن و فرزند در راه عقیده...
رقیه(س) دختر خردسال امام حسین (ع) است که در سن سه یا چهار سالگی به مقام رفیع شهادت نائل شدند. برای تولد ایشان در تاریخ به جز یک مورد که او را متولد در ۱۷ یا ۲۳ شعبان میدانند، چیزی نیامده است.
در سال و ماه شهادت ایشان در همه منابع اتفاق نظر وجود دارد که در ماه صفر سال 61 ه.ق بوده است. اما روز شهادت را برخی منابع 5 صفر سال 61 هجری و برخی دهم صفر سال 61 دانستهاند که هیچکدام از دو تاریخ دقیق نمیباشد. نام اصلی ایشان فاطمه و رقیه لقب این بانوی بزرگوار است.
رقیه در لغت به معنای ترقی کردن است. به راستی امام چه لقب برازندهای برای این بانوی سه ساله برگزیدهاند. بانویی که در این سن کم تا آنجا روح کوچکش ترقی کرده بود که سرگذشتش بعد از ۱۴۰۰ سال عشق خالص به حسین علیه السلام را زنده میکند. سرگذشت سوزناک او قصیترین دلها را نرم و خشکترین چشمههای اشک را جاری میکند.
در تاریخ آمده که رقیه (س) از غم دوری پدر آنقدر گریه کرد تا جان سپرد. اما آیا به راستی شخصیت رقیه(س) در همینجا پایان مییابد؟ دختر کوچکی که از دلتنگی بابا جان سپرد؟ نام و شخصیت رقیه(س)، مانند تمامی واقعه عاشورا نشان از یک حقیقت والا دارد.
رقیه سلام الله علیه نشان داد که کربلا یک حادثه نیست، یک داستان حماسی نیست، یک مکتب است. مکتبی که تا به امروز ادامه دارد. مکتبی که از حقیقت آزادی و آزادگی سخن میگوید. حقیقتی که جاودانگی مظلوم را بشارت میدهد. حقیقتی که شنیدن آن هنوز نیز برای مشرکین سنگین است و مو بر تن آنان راست میکند.
رقیه فریاد مظلومیت و حقانیت تمامی ستمدیدگان است. کودکانی که قربانی زورگویان وحشی تمدن بشری میشوند.
پایگاه خبری تحلیلی بازی دراز
۱۲:۵۸ - ۱۴۰۰/۰۶/۲۱
یادداشت ؛
شهادت غم انگیز حضرت رقیه (س) تسلیت باد
بازی دراز 1404:گل ناز دانه پدر و انیس رنج های عمه