امروز، روزِ نهم ذیحجه است؛ روزی که خداوند متعال در این روز به سه مکان و سه گروه از انسانها، توجه ویژه دارد: کربلا و زائران امام حسین (ع)، صحرای عرفات و حجاج بیت الله و هر جا از دنیا که دستی به سوی او بلند شود و دلی بشکند..
این انسان بی نوا اگر به حال خود رها شود، آن چنان از خود بی خود می شود و از کمالات عالیه ای که باید در عالم ویژه انسانی به دست آورد، غافل می شود و نداهای الهام بخش فطری اش در پس پرده های ضخیم علایق مادی و شهوانی اش، بسیار ضعیف و بلکه خاموش می شود..
لذا خداوند رحیم منّان به منظور نجات دادن انسان از گرداب هولناک "حب دنیا" او را از زندگی مألوف و خانه و کاشانه اش بیرون می آورد و از تمام تجملات دنیایی منخلع می سازد و در سرزمین دورافتاده عرفات، متوقفش می گرداند..
آری، امروز روزی است که حق تعالی بندگان خویش را به عبادت و طاعت خود خوانده و مؤید جود و احسان خود را برای ایشان گسترانیده و شیطان در این روز خوار و حقیرتر و رانده تر و در خشمناکترین اوقات خواهد بود.
روایت است که حضرت امام زین العابدین (ع) شنید در روز عرفه صدای سائلی را که از مردم سؤال می نمود؛ فرمود: وای بر تو. آیا از غیر خدا سؤال می کنی در این روز و حال آن که امید می رود در این روز برای بچّه‌های در شکم آن که فضل خدا شامل آنها شود و سعید شوند.
پس در این روز در زیر آسمان روند و اعتراف و اقرار کنند نزد حق تعالی به گناهان خود تا سعادتمند گردند به ثواب عرفات و گناهانشان آمرزیده گردد و مشغول گردند به اعمال و ادعیه عرفه که از حجج طاهره (علیهم السلام) روایت شده است.
گفتنی است آنگاه که جبرئیل (ع) مناسک حج را به حضرت ابراهیم (ع) می آموخت، چون به عرفه رسید به او گفت: "عرفت"؟ یعنی "یاد گرفتی"؟ و او پاسخ داد آری. لذا به این نام خوانده شد.
و نیز گفته اند سبب آن این است که مردم از این جایگاه به گناه خود اعتراف میکنند و بعضی آن را جهت تحمل صبر و رنجی میدانند که برای رسیدن به آن باید متحمل شد. چرا که یکی از معانی "عرف" صبر و شکیبایی و تحمل است.
همچنین اگر کسی بتواند در روز عرفه خود را به "عرفات" یا به کربلا برساند، بهترین مکان ها را برای دعا انتخاب کرده است و گویا این روز مختص به دعاست و مهم ترین کار در این جهت، به دست آوردن شرایط استجابت دعاست. پس بهتر است زائر عارف برای زیارت روز عرفه غسل کرده و سپس زیارت نماید. و روایات زیادی درباره پاداش زیارت امام حسین (ع) در روز عرفه وارد شده است.
بعد از اینکه امام حسین (ع) را آن گونه که سزاوار است زیارت نمود و خواست دعا کند؛ دوازده رکعت نماز به جا آورد؛ در هر رکعت یک بار "فاتحه الکتاب"، "آیه الکرسی" و "قل هو الله احد" بخواند.
پس از آن به اندازه ای که می تواند قرآن بخواند؛ سپس سر به سجده گذارَد و دعای "سبحان من لبس العز..." را خوانَد و بعد از آن خواسته های شرعیه خود را از خداوند بخواهد.
پس از اعمال وارده تا آن جا که انسان سرحال و شاداب است، دعاهای وارده را با حضور قلب، تدبر و فهم بخواند؛ دعای امام حسین(ع) با ملحقاتش را نیز ترک نکند و با جدیت و تلاش در پی فهم معانی آن باشد.
ناگفته نماند که در حال دعا تا آن جا که می تواند سعی کند بهترین حالات از قبیل گریستن، زاری کردن، و خوار شدن در برابر باری تعالی را داشته باشد و بهترین سخنان را برای جلب رحمت و عطوفت پروردگار به کار برد.
بعد از به وجود آوردن این شرایط در خود، هنگام دعا، برادران و والدین و اقارب را بر خود مقدم نماید و نام تک تک آنها را ببرد و از خداوند حاجات آنان را بخواهد تا به سودآورترین تجارت ها برسد.