به گزارش بازی دراز، فريدالدين ابو حامد محمد بن ابوبكر ابراهيم بن اسحاق عطار نيشابوری، يكی از شعرا و عارفان نام آور ايران در اواخر قرن ششم و اويل قرن هفتم هجری قمری است. بنا بر آنچه كه تاريخ نويسان گفته اند برخی از آنها سال ولادت او را 513 و برخی دیگرسال ولادتش را 537 هجری قمری ، می دانند. عطار نيشابوری در قريه كدكن يا شادياخ كه در آن زمان از توابع شهر نيشابور بوده به دنيا آمد.
بعد از وفات پدر، فريدالدين كار پدر را ادامه می دهد و به شغل عطاری مشغول می شود. تا زمانیكه آن انقلاب روحی در وی به وجود آمد و در اين مورد داستانهای مختلفی بيان شده است.
عطار ، این شاعر و عارف نام آورايران در قرن ششم و آغاز قرن هفتم هجری (قرن دوازدهم و اوايل قرن سيزدهم ميلادی) پس از تغيير حال ، در مسلك صوفيان و عارفان در آمد و در خدمت مجد الدين بغدادی شاگرد نجم الدين كبری به كسب مقامات پرداخت و بعداز سفرهايی كه كرد در زادگاه خود رحل اقامت افگند و در آنجا به سال 627 هجری (= 1229 ميلادی) درگذشت و مقبره او درهمان جا برقرارشد.
گفتنی است روزی عطار در دكان خود مشغول به معامله بود كه درويشی به آنجا رسيد و چند بار با گفتن جمله چيزی برای خدا بدهيد از عطار كمك خواست ولی او به درويش چيزی نداد.
درويش به او گفت: ای خواجه تو چگونه می خواهی از دنيا بروی؟
عطار گفت: همانگونه كه تو از دنيا میروی.
درويش گفت: تو مانند من مي توانی بميری؟
عطار گفت: بله.
درويش كاسه چوبی خود را زير سر نهاد و با گفتن كلمه الله از دنيا برفت.
عطار چون اين را ديد شديداً متغير شد و از دكان خارج شد و راه زندگی خود را برای هميشه تغيير داد.
از آثار وی می توان به منطق الطیر، مصیبت نامه، الهی نامه، اسرارنامه، مختارنامه، مجموعه رباعیات، دیوان قصاید، غزلیات و تذكره الاولیاء اشاره كرد.
25 فروردین ماه در سالنامه جمهوری اسلامی ایران به عنوان روز بزرگداشت عطار نیشابوری نامگذاری شده است.
انتهای پیام / ق