حاج اکبر درسال 1343 در روستای دولنگان سفلی ازتوابع شهرستان سرپل ذهاب و در خانواده ای متدین و کشاورز بدنیا آمد. وی دوران تحصیل را تا مقطع دیپلم در روستای محل تولد و شهرستان سرپل ذهاب گذراند . در سن 18 سالگی و با فرمان حضرت امام خمینی (ره) مبنی بر دفاع از کشور و تقویت جبهه های نبرد حق علیه باطل، به خدمت مقدس سربازی اعزام گردید و دوره آموزشی را در پادگان ۶۰ تهران گذراند و سپس به تیپ 3 از لشکر64 ارومیه و منطقه عملیاتی سردشت منتقل گردید تا دوشادوش سایر رزمندگان جان برکف به دفاع از آب و خاک و دین خود بپردازد .
حاج اکبر در زمان خدمت فرمانده دسته خمپاره انداز 81 میلی متری بود و با ایثار وفداکاری بارها تا مرز شهادت پیش رفت اما گویا تقدیر و سرنوشت وی چیز دیگری بود .
حاج اکبر از دوره خدمت خود خاطره های تلخ و شیرین فراوانی را به یادگار دارد به نحوی که می توان گفت که وی قسمتی از سند زنده تاریخ دفاع مقدس ایران سرافراز است .
او در زمان قید حیات از همرزمان خود میگفت که ماننداعضای یک خانواده، زندگی صمیمی را در مناطق عملیاتی در کنار هم داشتند که همانند کبوترانی سبکبال از کنار وی پرکشیدند و به دیار باقی و دیدار معشوق شتافتند . او زندگی سالهای خدمت را به خوابی نا تمام تشبیه می کند و غبطه می خورد که چرا دوستانش رفتند و او از قافله شهداء جا ماند.سپس خود را تسکین می دهد و می گوید " راضیم به رضای خدا . تقدیر من اینچنین بوده است" .
حاج اکبر از ارتفاعات مغرور و سر به فلک کشیده کردستان و آذرباییجان و خدمت در شرایط سوز و سرمای زمستان طاقت فرسای آن مناطق میگفت، بطوریکه بعضی اوقات بعلت مسدود شده جاده در اثر بارش فراوان برف خودروها قادر به تردد نبودند و خیلی وقتها بی غذا می ماندند و گاهی هم با استفاده از قاطر برای آنها آذوقه می آوردند. وی خدمت در آن شرایط سخت و دفاع از وطن و روحیه بالای رزمندگان را یاری و نصرت خداوند می داند. او ویژگیهای بارز رزمندگان را در ایمان، ایثار ، غیرت و روحیه شهادت طلبی می دانست و این همان ویژگیهایی است که شاید در کمتر ارتشی در دنیا بتوان پیدا کرد . همین روحیه و اعتقاد بود که رزمندگان گاهی بعد از گذشت 4 ماه حضور در جبهه راضی نبودند به مرخصی بیایند زیرا شرایط کشور حساس می دانستند و ماندن در جبهه و دفاع از آب و خاک خود را بر هر چیز دیگری ترجیح می دادند.
حاج اکبر در اواخر خدمت در ماموریتی که همراه سایر همرزمان سوار بر یک خودرو آیفا بودند، به دره ای سقوط می کنند که در این سانحه قطع نخاع می شود و سایر همرزمان وی مجروح و یا شهید می شوند.
وی در تاریخ ۱۳۶۳/۱۰/۰۱ با عضویت سرباز وظیفه ارتش در منطقه سردشت به درجه جانبازی نائل آمد .در زمان مجروحیت مجرد و همکنون متاهل و بدون فرزند و پدر و مادر در قید حیات میباشند دارای ۵ برادر نیز میباشد.
او مدت 28 سال بر روی ویلچر زندگی می کرد و تمام هستی خود را به اسلام و ایران سربلند هدیه کرده است . گرچه زندگی در این شرایط برای حاج اکبر سخت و طاقت فرسا بود اما امید به رضای پروردگار و ادای تکلیف به دین و میهن ناراحتی های او را تسکین می دهد .
او زنده ماندن و نفس کشیدن خود را مدیون زحمات و ایثارگریهای پدر ، برادر و همسر فداکار خود می دانست. و می گفت همسر من به پیروی از حضرت زینب (س)در قبال من فداکاری و از خود گذشتگی را به حد کمال رسانیده است .
حاج اکبر می گفت وصیتم به عنوان یک شهید زنده به آحاد مردم بزرگوار ایران این است که راه و روش امام راحلمان را زنده نگه بدارند و پیرو ولایت فقیه و مقام معظم رهبری (مد ظله العالی) باشند. چرا که این انقلاب با خون هزاران شهید و ایثار هزاران جانباز و آزاده به ثمر نشسته است . همیشه دشمنانی را که چشم طمع به انقلاب ما دوخته اند مایوس کنیم و حافظ دین اسلام و مملکت خود باشیم.