علی(ع)، قربانی عدالت ستیزی مدعیان عدالت

 علی(ع) تنها شخصیتی است که هم قبل از شهادت، هم در جریان شهادت و هم پس از شهادتش، مظلومیت را با خود همراه می بیند و این مظلومیت، نه تنها در بین مخالفان، بلکه در بین محبانش و در زمان حاضر نیز به استناد مظلومیت عدالت و عدالت گریزی فراگیری که حتی در بین مدعیان عدالت خواهی مشهود است، استمرار دارد! اندیشمند مسیحی پس از سالها مطالعه و تحقیق در باره امام علی(ع) می گوید: علی حداقل هزار سال زودتر از لیاقت مردم زمان خود می زیست! ای کاش هر هزاره یک علی(ع) داشت! ای کاش هر مکتب، یک علی(ع) داشت! ای کاش هر تمدن یک علی(ع) داشت! و ای کاش هر ملتی یک علی(ع) داشت! این ای کاش ها و حسرت ها نشان می دهد که علی بین محبانش هم ناشناخته مانده و به عبارتی علیرغم محبان فراوانش، پیروان فراوانی ندارد، اگر چه مدعیان شیعه گی علی(ع) فراوان اند! فلذا علی شناسی اولین و مهم ترین گامی است که در هر یک از مناسبت های علوی بایستی بر آن تاکید کرد، چرا زیربنای همه تاثیرپذیری ها، دانش، شناخت و معرفت درست به یک موضوع یا یک شخصیت است و امام علی(ع) از معدود پدیده هایی است که نه تنها عمر یک فرد، بلکه عمر بشریت هم برای درک مقام و قابلیت های پنهان و آشکارش، ناکافی است و مصداق بارز این شعر است که: آب دریا اگر نتوان کشید / هم به قدر تشنگی باید چشید! گام دوم مناسبت های علوی، نگرش و رابطه عاطفی با معرفت و دانشی است که از مقام امام علی(ع) کشف و کسب شده و بعبارتی تعیین احساسات فردی نسبت به ابعاد مکشوف و مکتسبه این شخصیت است که در آن دو عنصر خوشایندی و ناخوشایندی، تعیین کننده گرایش و عدم گرایش فرد نسبت به آن ابعاد معرفتی است. گام سوم بینش و وسعت نگاه به فلسفه و بنیان های الزامی رفتاری است که مورد مشاهده قرار می گیرد و فراتر از خوشایندی و ناخوشایندی فردی، بلکه به ضرورت های اجتماعی و عمومی آن توجه شده و از منظر جامعه و دیگران به آن نگاه می شود و بطور مثال شاید نگرش فردی نسبت به یک منع قانونی منفی باشد، اما بینش وی بخاطر آثار و فواید آن مثبت است. گام جهارم، تغییر و اصلاح رفتارهای گذشته ما به تناسب دانش، نگرش و بینشی است که به واسطه آشنایی با سیره فکری و عملی امام علی(ع) بدست آمده و اصطلاحاً تغییرپذیری نسبت به الگوهای رفتاری جدید است که باید آثار این رویکرد در رفتار تغییر یافته و تثبیت شده جدید به تجلی درآید! علیهذا کسانی که در مجلس عزای امام علی(ع) حضور یافته و رابطه معنوی و عاطفی برقرار می کنند، باید توجه داشته باشند که بجای توقف در ذکر های” علی علی یا علی” می توانند خود را به مرزهای با علی بودن اعتلاء و ارتقاء دهند و بقول شاعر: با علی از یاعی یک نقطه کم دارد ولی / یا علی گفتن کجا و با علی بودن کجا؟! سخن پایانی مربوط به کسانی است که عمری در هیئت های عزاداری سینه زده و یاعلی گفتند، اما اگر از آنها پرسیده شود که چقدر به علی معرفت دارند در کجاها با علی بودند؟! قفل کرده و دم بر نمی آورند!! و آن اینکه در مساجد و تکایا باید عادت کنیم که فراتر از استقبالی که از مداحان خوش صوت بعمل می آورند، باید توجه به منبر و روضه را هم در دستور کار خود قرار داده و از محتوای بیانات روحانیت فعال در محافل مذهبی، کسب فیض کنند.