تحركات ديپلماتيك ايران كه با رهبري و هدايت حضرت آيت الله خامنه اي براساس ديدگاه نرمش قهرمانانه و مديريت رييس جمهوري و وزير امور خارجه طراحي و اجرا شد، با واكنش هاي مختلف در ايران، آمريكا و نيز منطقه خليج فارس همراه بود؛ واكنش هايي كه چندان غيرمنتظره نبود و مي شد انتظار آن را داشت و محافل سياسي و رسانه اي نيز به آن اعتراف و اذعان كردند. ۱- اين ديپلماسي هوشمندانه ثابت كرد كه سه دهه تبليغات منفي ضد ايراني كه انقلاب اسلامي را يك جريان ناهماهنگ با جامعه جهاني و تعامل ناپذير معرفي مي كرد، نادرست و دشمنانه بوده است.
ثابت كرد كه اين غربي ها هستند كه تاكنون از تعامل با ايران طفره رفته اند و در مسير حل اختلافات و مشكلات موجود بهانه جويي مي كردند.
۲- دست هاي پنهان و پشت پرده سياست جهاني عليه ايران را هويدا ساخت و نشان داد كه چه كشورها و جريان هايي از ايران ، انقلاب اسلامي و پيشرفت هاي آن وحشت زده و نگران هستند.
۳- ديپلماسي ايران پيچيدگي هاي مديريت سياسي در امريكا و تودرتوي آن را به نمايش گذاشت. نشان داد كه در آمريكا هنوز اراده براي حل مسايل مهم بين المللي و منطقه اي با ايران وجود ندارد. برملا كرد كه نظام تصميم گيري در اين كشور دچار آشفتگي بوده و پراكندگي مراجع قدرت دست نفر اول در كاخ سفيد را بسته است.
۴- همچنين مشخص كرد در آمريكا خيلي ها از پروسه مذاكرات وحشت دارند. آژانس يهود، لابي صهيونيستي و صاحبان صنايع بزرگ بويژه صنايع نظامي اين كشور منافعي دارند كه ميز مذاكرات آن را تهديد مي كند.
در عرصه سياست نيز به نظر مي رسد هر دو حزب اصلي كه حاكميت در آمريكا را در اختيار دارند، از توان ديپلماسي ايران دچار دغدغه شده اند بطوري كه يك روز پس از آنكه اوباما تصميم گرفت در ارتباط با ايران تابو شكني كند و شماره حسن روحاني را گرفت، تندروها در واشنگتن به تكاپو افتادند و سوزان رايس نماينده اين جريان افراطي تلاش كرد تفسيري غير واقعي از اظهارات اوباما ارائه دهد.
علاوه بر اين در روزهايي كه جهان و بخصوص آمريكا در شوك كارآمدي ديپلماسي ايران بود، كنگره تحت سلطه لابي صهيونيستي آمريكا به بهانه لايحه تامين اجتماعي دولت اوباما را به تعطيلي كشاند.
۵- ديپلماسي موفق ايران در نيويورك مخالفان منطقه اي پايان التهابات در روابط ايران و آمريكا را نيز علني كرد و نشان داد اين موقعيت برايشان سنگين بوده است، بطوري كه سران برخي كشورهاي حاشيه خليج فارس ساعاتي پس از آن تماس تلفني، به ديدار جان كري وزير خارجه آمريكا در نيويورك رفتند و از ابراز علني نگراني هاي خود ابايي نكردند.
آنكارا هم اگرچه بطور رسمي واكنشي نشان نداد، اما تحليل هاي رسانه اي بحدي واضح بود كه سرانجام سخنگوي وزارت خارجه اين كشور به آن واكنش نشان داد و در گفت و گويي كه با خبرنگار ايرنا در آنكارا داشت، به اين مساله اشاره كرد. گمرگچي از رسانه هاي ترك و منطقه بخاطر همين مساله انتقاد و آن را رد كرد.
اما شتابزده ترين بخش ماجرا مربوط به سراسيمگي اسراييلي ها بود. نتانياهو عازم آمريكا شد و به ديدار اوباما رفت تا اوج نگراني هاي تل آويو را به وي منتقل كد.
نخست وزير رژيم صهيونيستي به گونه اي در تنگناي ديپلماسي روحاني قرار گرفت كه با بيان اظهاراتي نامعمول به عنوان آخرين سخنران نشست شصت و هشتم مجمع عمومي سازمان ملل و در مصاحبه با بي بي سي اظهاراتي عليه ايران مطرح كرد كه دستمايه طنز در شبكه هاي خبري و همچنين رسانه هاي مختلف قرار گرفت. اظهارات ضد ايراني وي در فضاي مجازي ، در خصوص شلوار جين و دمكراسي در ايران، سوژه اي شد تا مخاطبان عام نيز به ناآگاهي نتانياهو از شرايط ايران و موقعيت جهاني بيشتر پي ببرند.
افزون بر اين موارد موفقيت تعامل سازنده بين ايران و غرب و همچنين آمريكا از نگاه كارشناسان براي بسياري از بازيگران منطقه و جهاني كه از اختلاف ها سود مي بردند نگران كننده خواهد بود.
با اين حال، ديپلماسي ايران، پرسشي پيش رو قرار داده ؛ اينكه اين همه بي اعتمادي از سياست هاي آمريكا در ميان ايرانيان از چيست؟
ايراني ها از ديگر قدرت ها در طول دو قرن گذشته كم صدمه نديده اند؛ از انگليسيها، فرانسوي ها و بويژه از روسيه تزاري كه بخش هاي مهمي از كشورمان را جدا كرد. اين نكته اي است كه آمريكايي ها بايد آن را به درستي بررسي كرده و پاسخ هايي براي آن آماده كنند.
حالا توپ در زمين اوباماست ؛ آيا او مي تواند ريشه هاي اين بي اعتمادي را بيابد و گام هاي بعدي را با غلبه بر مخالفانش بردارد؟ وقت اندك است!