از ابتدای نهضت همراه رهبر کبیر انقلاب بود.جزو یاران خاص انقلاب بود و برای اسلام سختی های زیادی را متحمل شد.از موثرترین افراد در جنگ بود.از دوستان نزدیک "ولی" بود.گویی دو برادر که از ابتدای مبارزات دوشادوش هم و در کنار رهبر کبیر ، جهاد می کردند.رهبر رحلت می کند و "علی" به "ولایت" می رسد. در ابتدا در دفاع از او بر می خیزد.در مجلس به نفع او رای می دهد.اما وقتی دوران انقلابی گری دستخوش تسامح و تساهل می شود، چرب و شیرین دنیا و قدرت او را می فریبد.از وقتی فرزندش وارد سیاست می شود ، تغییر او آغاز می شود.کم کم تلاش می کند "ولی" را نسبت به اینکه دوران تغییر کرده است، متقاعد کند.وقتی موفق نمی شود ، آرام آرام سر به مخالفت می گذارد.تا جایی که پرچم دار کسانی می شود که رو به "ولی" شمشیر کشیده اند."ولی" او را نصیحت می کند.از او می خواهد که توصیه های رهبر فقیدشان را به یاد آورد و از آرمان های انقلاب دور نشود.با "ولی" وارد جنگ نمی شود اما...
این ماجرای "زبیر" است از ابتدای انقلاب جهانی اسلام به رهبری پیامبراعظم(ص).ماجرایی تلخ از مردی که شمشیرش پیروزی اسلام را بیمه کرد.مردی که در شورای شش نفره ، از علی(ع) برای خلافت حمایت کرد و در جمل به تحریک فرزندش پرچمدارمخالفین او بود.
این ماجرا این روزها هم برای من آشناست.تاریخ تکرار می شود.