به گزارش بازی دراز، بحث ناهنجاریهای فرهنگی هرچند خود را پشت شلوغی ها و معضلات اجتماعی پنهان می کند اما در رفتار و جهت گيری جامعه، حضوری پررنگ اما بیصدا دارد. ناهنجاریهای فرهنگی به تناسب بزرگتر شدن اجتماع از قسمت های بيشتری تشکيل مي شود و خود را درقالب های گوناگونی نمايان می سازد.
طرز صحبت و برخورد، رانندگی کردن، خريد کردن، احترام به حقوق ديگران، تفريح کردن، رقابت کردن، کارکردن و... همه از گستردگي دامنه هنجار و ناهنجاری های فرهنگی خبرمی دهند. حال اگر نحوه برخورد فرهنگ سازان و متوليان حفاظت از هنجارهای فرهنگی دربرخورد با ناهنجاریها متناسب نباشد و روش های صحيحی را در پيش نگيرند، زخم اين معضلات کهنه تر و وخيم تر خواهد شد.
بهترين راه جلوگيری از خطرات و ناهنجاری های احتمالی،ارائه ابزارهای لازم شناخت ناهنجاری ها و مضرات آنها به کنش گران است. اما متاسفانه در بسياری از موارد استفاده از سيستم های ممنوعيت و يا تشويق های مبالغه آميز و ايدئولوژيک در برخورد با معضلات فرهنگی، آثارمعکوس و مخرب برجامعه داشته اند. منع جامعه بدون شناساندن پليدي يک ضدفرهنگ، نه تنها افراد را از آن دور نمی سازد، بلکه عطش ورود به آن حيطه را افزايش می دهد.
هرچه آگاهي جامعه نسبت به فرهنگ و ضدفرهنگ ها بيشترشود و مضرات ابتلا به ناهنجاری برای افراد تشريح و هويدا گردد، قدرت بيشتری در حفظ خود و تاثيرگذاری مثبت برجامعه خواهند داشت. باسياست گذاري های فرهنگی، می توان کاری کرد که جامعه به سوی سلامت رواني و اجتماعی بيشتری پيش رفته و آسيب های کوتاه و دراز مدت را از خود دور کند.
اما آگاهی بخشی جامعه به چه صورت است و چگونه حاصل می شود؟ به اين منظور سياست گذاری در زمينه های متنوع فرهنگی و آموزشی مانند افزايش تعداد کتابخانه ها ، تقويت ناشران و توليد کنندگان کالاهای فرهنگی، تسهيل دسترسی به کتاب ها و نشريات مجازی، ساخت سينماها و توليد فيلم های متناسب با معضلات روز، افزايش ورزشگاه و گردشگاه ها، و از همه مهمتر کاهش قيمت و دسترسی آسان جامعه به اين خدمات، از ضرويات افزايش بينش و آگاهی جامعه می باشد که می تواند مانع از انتخاب کور و گمراهی جامعه در ابهامات فرهنگی باشد.
هراندازه غنای فرهنگی در يک جامعه بيشتر شود آن جامعه مصونيت بيشتری در برابر فساد و مصاديق مختلف معضلات اجتماعی خواهد يافت.
جامعه ای که آکنده از نمايشگاه های هنری، موزه ها، کتابخانه ها، کتاب هايی دردسترس و ارزان قيمت و... باشد، بی شک کمتر به سوی فساد خواهد رفت تا جامعه ای که در آن ابزارهای افزايش آگاهی و بينش اجتماعی- فرهنگی، فراهم نيست ويا دسترسی به اين امکانات تنها برای قشری خاص امکان پذير باشد.
قشر جوان ما نيازمند خوراک و تشنه کنجکاوی فرهنگی است و موتورهای توليد فرهنگ های بيگانه فعال، اگر ما نتوانيم در چنين شرايطی با ارائه امکانات بينش فرهنگی جوانان را افزايش دهيم، قطعا مجذوب زرق وبرق فرهنگ های ديگر می شوند که در اين صورت تغيير الگوی فرهنگی آنها بسيار سخت و يا غير ممکن می شود. به طورمثال جامعه ما باتوجه به عرف و آموزه های فرهنگ اسلامی، هنجارهايی را در مورد موسيقی دارد. اگرما ممنوعيتی قاطع و غيرمنعطف با قضيه داشته باشيم و برداشتها و قرائتهای تحليل گرانه را ملاک عمل قرار دهيم، قطعا جوان جبهه گيری خواهد کرد و چشم خود را بر جنبه های منفی که می تواند درگرايش وی به فرقه های مبتذل موسيقی ايجاد شود، خواهد بست.
همين امر درساير مولفه های فرهنگی، اجتماعی و مذهبی نيزصادق است، لذا ضروريست تا دستگاه های فرهنگ مدار کشور ابتداً نسبت به واقعيت های جامعه برخوردی واقع بينانه داشته و بعد از آن زمينه را برای آگاهی و بينش جامعه نسبت به بايد ها ونبايد های فرهنگی آماده نمايند.
انتهای پیام / ق