به گزارش بازی دراز، محمد بن زكرياي رازي پزشک، فيلسوف و شيمي دان ايراني و از مفاخر جهان اسلام، يكي از نوابغ روزگار قديم است. تولد او در اوايل شعبان سال 251 هجري در ري اتفاق افتاد و در همين شهر به تحصيلات خود در فلسفه و رياضيات و نجوم و ادبيات مبادرت كرد .
رازي از نخستين افرادي است که از دانش شيمي در علم پزشکي استفاده کرد، به همين دليل او را پدر داروسازي و شيمي کاربردي نيز لقب داده اند .او آثار ماندگاري در زمينه پزشکي و شيمي و فلسفه نوشته است و به عنوان کاشف الکل و جوهر گوگرد (اسيدسولفوريک) مشهور است.
به گفته جرج سارتن، پدر تاريخ علم، "رازي بزرگ ترين پزشک ايران و جهان اسلام در زمان قرون وسطي بود."
رازي در جواني عود مي نواخته و گاهي شعر مي سروده است. بعدها به زرگري و سپس به کيمياگري روي آورده و در سنين بالا علم طب را آموخته است. ابوريحان بيروني معتقد است او در ابتدا به کيميا اشتغال داشته و پس از آنکه در اين راه چشمش بر اثر کار زياد با مواد تند و تيزبو آسيب ديد، براي درمان چشم به پزشکي روي آورد.
رازي به شيوه زمان خود، تسلط کاملي برعلوم آن روز داشت. تعداد تاليفات و نوشته هاي وي را در علوم مختلف (طب، داروشناسي، فلسفه، کيميا، نجوم، الهيات و ...) حدود 273 اثر تخمين زده اند که بيشتر آنها در طب و فنون وابسته به آن است.
کتاب "الحاوي" عظيم ترين، معتبرترين و طولاني ترين تاليف رازي مي باشد و نخستين دايره المعارف پزشکي در جهان اسلام و يکي از نخستين دايره المعارف هاي پزشکي جهان است. از ديگر آثار مهم طبي اين پزشک بزرگ، مي توان از کتاب "المنصوري" نام برد.
رازي مردي خوش خو و در تحصيل کوشا بود. وي به بيماران توجه خاصي داشت و تا زمان تشخيص بيماري دست از آن ها برنمي داشت و نسبت به فقرا و بينوايان بسيار رئوف بود. رازي، برخلاف بسياري از پزشکان، که بيشتر مايل به درمان پادشاهان و امرا و بزرگان بودند، با مردم عادي بيشتر سروکار داشته است.
رازي، در کتابي به نام صفات بيمارستان، اين عقيده را ابراز مي دارد که هر کس لايق طبابت نيست و طبيب بايد داراي صفات و مشخصه هاي ويژه اي باشد.
انتهای پیام/ب