بازی دراز 1404/آیا مرا می شناسید و مظلومیت مرا می دانید ؟ هیچ فریضه و تکلیفی به مظلومیت من نیست ! دلیل آن را خواهم گفت.
وقتی ماه رمضان می رسد ، فضای جامه عوض می شود و روزه ، افطار ، سحری ، مجالس دعا و قرآن رونق می یابند و شب های قدر ، مشتری های فراوان دارند.
وقتی موسم حج می رسد ، سیل مشتاقان حج ، راهی مکه و مدینه و منا و عرفات می شوند.
هنگام اذان ، مساجد از نمازگزاران پر می شود و نماز جمعه ها پر رونق است و نماز عید فطر ، شکوه بی نظیری دارد.
اما برای ادای تکلیف امر به معروف و نهی از منکر آن شور و شوق و علاقه و اهتمام نیست ، مگر من با نماز و روزه و حج چه فرقی دارم ، مگر من هم مثل آنها واجب الهی نیستم ؟ مگر خداوند ، به احیای این دو فریضه برتر ، سفارش نکرده است ؟ مگر امر به معروف و نهی از منکر ، شیوه پیامبران و امامان (ع) نیست؟
پس چرا این همه سستی و تعلل و بهانه جویی برای شانه خالی کردن از ادای این فریضه وجود دارد؟
وقتی هریک از شما بگویید به من چه ، پس این بار سنگین را چه کسی از زمین بردارد ؟
وقتی هر کس به امید دیگری بنشیند و دست روی دست گذارد ، پس چه کسی پیشقدم شود و اقدامی کند!
درست است که گاهی عمل به این فریضه ، دیگران را می رنجاند ، ولی اگر رضایت خدا در این است ، از رنجیدن دیگران چه غم ؟ آیا درست است که برای نرنجیدن دیگران ، خدا را از خود ناراضی کنید ؟ درست که بعضی با تندی و خشونت ، چهره مرا نزد دیگران زشت جلوه می دهند و بعضی با مراعات نکردن ادب و متانت مردم را به من بدبین می کنند.
درست است که برخی در انجام این فریضه ، بی پناه و بی پشتوانه اند و نهادهای مربوط هم به وظایف خود آن طور که باید عمل نمی کنند.
درست است که بعضی با نشناختن دقیق معروف و منکر گاهی از چیزی نهی می کنند که منکر نیست و به چیزی فرا می خوانند که معروف نیست و درست است که برخی دعوت زبانی شان با شیوه ی عملی شان هماهنگ نیست و دوگانگی هدف و عمل ، امر و نهی آنان را بی تاثیر می کند.
هر حرف که پشتوانه آن عمل است هنگام حساب ، محکم و بی خلل است
بر گفته خشک اعتباری نبود گفتار بلا عمل چک بی محل است
این ها همه درست ولی دلیل نمی شود که شما وظیفه خودتان را ترک کنید و من همچنان مظلوم و بی پناه بمانم.
من برترین فریضه و احیاگر فرایض دیگرم ، پشتوانه قوام و استحکام قوانین شریعتم.
عزت و حیای من ، عزت شما و حیای جامعه اسلامی است و مشوق صالحان به انجام کارهای نیک است.
غربت من ، نیکان و خوبان را خانه نشین می کند و جامعه را جولانگاه اهل منکر می سازد و زمینه ساز رواج مفاسد و منکرات می گردد.
من اگر باشم ، ویروس گناه و فساد جامعه را فرا نمی گیرد ، فساد گستران ، میدان فعالیت پیدا نمی کنند ؛ گناهکاران گستاخ نمی شوند ؛ ستمگران بی پروا به حق کشی نمی پردازند و خلافکاران این همه پررو نمی شوند.
اما اگر مرا ترک کنید و مورد بی مهری قرار دهید و با کوچکترین بهانه ، فراموشم کنید گرفتار قهر الهی می شوید و بدان بر خوبان مسلط می شوند ؛ اشرار زمام جامعه را در دست می گیرند؛ دعاهایتان به اجابت نمی رسد و دنیا برای نفس کشیدنتان تنگ می شود.
اگر من بمیرم و از یادها بروم ، انسانها هم مرده هایی متحرک و زنده نما خواهند بود.
من را از ترس مرگ و بلاها رها نکنید.
