به گزارش بازی دراز، اعتیاد به معنی عادت کردن غیر طبیعی جسمی یا روانی به هر ماده یا فعالیت خاص است. از نشانه های اعتیاد، اختصاص دادن زمان بیش از حد برای یک کار یا فعالیت مرتبط با آن است که در ازای آن، زمان برای انجام دیگر کارها ی ضروری زندگی فدا می شود و این یکی از دغدغه های هر پدر و مادر مسئول و دلسوز به شمار می آید. برای مقابله با این وابستگی فزاینده ابتدا باید دلایل اجتماعی و روان شناختی آن مشخص شود و سپس به دنبال راه حل های رفع آن بود. اما به راستی چه عواملی می توانند باعث اعتیاد و وابستگی به این شبکه های اجتماعی شوند؟ پژوهشها در این زمینه نشان داده است که ناقل عصبی به نام دوپامین در ایجاد اعتیاد نقش دارد. این ناقل در هر فعالیت لذت بخشی افزایش می یابد و فرد برای رسیدن به این لذت، دوباره به انجام عمل مبادرت می ورزد تا با ترشح دوپامین به لذت برسد. از دلایل اجتماعی این معضل می توانیم به فقدان تربیتی صحیح در خانواده هایی که قادر نیستند رفتارهای نابهنجار نوجوان و جوان را به درستی مهار کنند؛ همچنین کم شدن روابط روی در روی انسان ها با یکدیگر، نا آگاهی افراد در مورد اعتیاد آفرینی این شبکه ها اشاره کرد.
از آنجایی که این ارتباطات رو در رو صورت نمی گیرد به مرور باعث کم شدن اعتماد به نفس و عزت نفس در ارتباطات در شرایط واقعی می شود. از طرف دیگر، انقلاب دیجیتال، فرصت های متنوعی را برای کسب و کار، آموزش، اطلاع رسانی و ارتباط سریع و راحت تر فراهم نموده است ولی باید در کنار این فرصت ها و چالش ها به استفاده از شیوه های صحیح آن در خانواده توجه داشته باشیم تا مانع اثرات زیان آور آن از جمله طلاق های عاطفی که در خانواده ممکن است اتفاق بیفتد یا انجام کنترل های بیرونی مخرب که به جای کنترل های درونی نزد همسران صورت می پذیرد.
کاربران شبکه های اجتماعی بیش از دیگر کاربران، اسیر رنگ و لعاب متنوع این شبکه ها می شوند.آشنایی دختران و پسران و زنان و مردان از طریق این شبکه های مجازی متاسفانه امکان پذیر است؛ اما درک واقعی از مولفه های شخصیتی و روحی و روانی افراد به وقوع نمی پیوندد و شناخت تنها براثر اتفاق صورت گرفته و منبع مشخص و مستدلی ندارد؛ برخلاف آشنایی های سنتی که در فضای مشخص، تعریف و هدایت می شود. همچنین با گسترش شبکه های اجتماعی، گسترش تجرد و تنها شدن افراد در عصر صنعتی و کاهش روابط اجتماعی سنتی، ناهنجاری های اخلاقی، روانی، بهداشتی و معضلات متعددی را سبب شده است و شاید این رهیافت عصر جدید برای ساکنین عصر دیجیتال باشد. افراد در محیط مجازی، لحظه به لحظه از زندگی دوستان و آشنایان با خبر می شوند اما مجموع کل ارتباطات غیر دیجتالی آنها در محیط واقعی به نسبت محیط مجازی بسیار کمتر است. مردم در سرزمین های دیجیتالی و مجازی همه با هم هستند اما در واقع هر کدام تنها در نقطه ای پشت یک سیستم فقط نظاره گر هستند و هیچ گونه حس و عاطفه واقعی مبادله نمی کنند.
انتهای پیام / ق