به گزارش بازی دراز، استقلال طلبي يک گرايش فطري در کودکان است که ناديده گرفتن و سرکوب آن آثار مخربي بر شخصيت و روان کودک خواهد داشت.
جمله های از قبیل خودم غذا مي خورم, خودم کفش مي پوشم و.... اينها تمايلات شديدي کودکانی هست که همه کارها را خودش انجام دهد. اين رفتار کودکان معمولاً والدين را کلافه مي کند زيرا مي دانند کودک از پس آن کارها بر نمي آيد يا کارش را با معطلي و ريخت و پاش زياد انجام مي دهد.
به والدین توصیه می شود در مواجهه با اين درخواستها به شيوه زيرعمل نماييم:
1- تا جايي که امکان دارد اجازه بدهيم کارهايي را خودش انجام دهد يا در کارهاي خانه مشارکت داشته باشد. چاره اي نيست بايد کمي صبر و حوصله به خرج بدهيم و خرابکاريهاي او را تحمل کنيم. يادمان باشد وقتي کاري را انجام داد جلوي چشم کودک کارش را اصلاح نکنيم اين کار احساس بدي در او ايجاد مي کند.
2- انجام کارها را براي او آسان کنيد. مثلاً هنگام غذا خوردن بجاي بشقاب از کاسه استفاده کنيدچون کودک با استفاده از لبه هاي کاسه بهتر مي تواند قاشق خود را پر کند.
3- با دادن اطلاعات کافي در تصميم گيري ها کمکش کنيم. مثلاً به جاي اينکه يک لباس گرم براي او بياوريم تا بپوشد بگوييم جايي که مي رويم هوا خيلي سرد است در نتيجه همان لباس گرم را انتخاب خواهد کرد.
4- مي توانيم با طرح چند گزينه به او اختيار انتخاب دهيم. مثلاً بپرسيم اين لباس را مي پوشي يا آن يکي را؟
5- اگر مي دانيد کودک به هيچ وجه از پس آن کار بر نمي آيد پيش از اينکه عصباني و سرخورده شود به مقدار ضرورت کمکش کنيد. مثلاً اگر نمي تواند کفشهايش را بپوشد فقط بند کفش را باز کنيد و بقيه کار را به خودش بسپاريد يا اگر کاري را اشتباه انجام مي دهد بهتر است تنها روش کار را به او بياموزيد.
6- طوري برنامه ريزي کنيد که کودک فرصت کافي براي انجام کارها را در اختيار داشته باشد. مثلاً براي بيرون رفتن از خانه زودتر از معمول اقدام نماييد تا مجبور به دخالت در کارهاي کودک نشويد.
سيد مهدي خدايي
انتهای پیام/ب