حسن (ع) رایحۀ ماندگار دنیای پدرانه علی است

به صف شدند تمام فرشتگان امشب
گرفته اند به روی دست کاسه های رطب
کریم آل محمد(ص)، نهاده پا به زمین
خوشا به حال فقیران کوچه های عرب

در شب نیمه ماه رمضان که از بهترین ماه‌های خداست، خانه امیرالمؤمنین و فاطمه علیه‌ السلام میزبان قدوم مولود مبارکی شد که شادی را با خود به خانه وحی آورد و دل این زوج کبریایی را به نورش منور ساخت.
در این شب فرخنده، سبط اکبر پیامبر اکرم (ص) ، حضرت امام حسن علیه السلام چشم به جهان گشود و شهر مدینه را غرق نوری پر شعف و دل‌نواز نمود.

مولودی که «کریم» اهل بیت (ع) خوانده شد نه به بدان جهت که دیگر امامان معصوم از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن باب که است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است.


آری امام حسن (ع)  در ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفت و در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند، آنچنان آیینه ‏داری کرد که سزاوار این اسم اعظم شد.

پیامبر اکرم حضرت محمد (ص) در‌شان امام حسن مجتبی (ع) فرمود:« اگر عقل، خود را به صورت مردی نشان دهد، آن مرد، حسن (علیه‌السلام) است.» [1]


حسن (ع) به معنای تام کلمه «کریم» است و از بزرگواری کریم اهل بیت (ع) ، به دور است که هنگام نیاز و حاجت کسی، کرامت خویش بپوشاند و در انعام و اکرام به او بخل ورزد.
پس دست نیاز ما و دامان کریمانه او!