در سوگ ششمین اختر آسمان امامت و ولایت

امشب باید به ستاره های این کهکشان گفت دیگر ماه صادقانه شان طلوع نخواهد کرد!
سجاده ‌نشینی که شب‌های تاریک عراق خوب به خاطر دارند چگونه ماموران عباسی شبانه از دیوارهای ولایتش بالا رفتند و او را از سجاده با سر و پایی برهنه به دربار پوشالی ظلم کشاندند!
هم او که رئیس مذهب شیعه شد و مکتبی بزرگ وامدار علم و حلم و روایاتش...
امام صادق که ششمین امام معصوم است و مذهب شیعه را با نام او به عنوان مذهب جعفری می شناسند.
او که در سال 80 یا 83 قمری در مدینه به دنیا آمد و پس از رحلت پدر، رهبری فکری و سیاسی شیعیان اصیل پیرو مذهب امامیه را بر عهده گرفت و تا سال 148 قمری که در قید حیات بود، هزاران شاگرد در محفل درسش حاضر می شدند و مورد ستایش تمامی عالمان عصر خویش بود.
بزرگ امامی که در متون دینی شیعه، چندین هزار روایت از او در تفسیر، اخلاق و به ویژه فقه، بر جای مانده که باعث عظمت حدیث شیعه و موجب تقویت و اعتلای همه جانبه بنیه علمی آن شده است.
آری امشب کوچه های مدینه داغدارند و بقیع، چشم‌انتظار در آغوش کشیدن آخرین نگین خویش است تا محفلی شود از دردانه‌های آل محمد(ص)...
آه بقیع همواره خموش! براستی که تو به تنهایی، مرثیه مجسمی از غربت نگین‌های بی مانند آفرینش هستی.
خوشا به حالت که در عین سادگی و خلوتت بزرگترین گنجینه آفرینش را نگهبانی...


و اینک هم آغوش صادق(ع) می‌شوی، هم او که فرمود:«همه خير در خانه‌ای نهاده شده و كليدش را زهد و بی‌رغبتی به دنيا قرار داده اند.»[1]

شهادتش بر رهروان این مکتب تسلیت باد.